آن موقع شصت‌وپنج سال داشت و سال‌های سال بود مدام سرفه پشتِ سرفه می‌کرد. کسی به سیگار کشیدنش گیر نمی‌داد. خبر سرطانش احدی را شوکه نکرد. او، در این چهل سالِ زندگی با اعمال شاقه، آرام‌آرام و بی‌وقفه تباه شده بود. داستان زندگیِ مادرم اصلاً یک‌جورهایی همین داستانِ تباهیِ مادام‌العمرش است. و داستانِ زندگیِ من هم به تار و پود همین داستان، یعنی داستان تباهیِ او، گره خورده است. این داستانی‌ست که نقشی محوری در فهم من از خودم و دیگر آدم‌های دنیا دارد. همین داستان، یا لااقل، نقش من در این داستان است که نمی‌گذارد هرگز مادرم را از دست بدهم.
