اما دوستی فایده‌های زیادی دارد. دوستی عشق را در دل می‌افروزد که به زندگیِ آدمی رنگ و عمق می‌دهد؛ وفاداری‌ای را موجب می‌شود که حصارهای خودخواهی را فرو می‌ریزد؛ وقتی به دردسر می‌افتیم همراهی مطمئن و حریمی امن برایمان مهیا می‌کند؛ تسلایی است برای مصائب‌مان، سنگِ صبوری برای رازهایمان، و انگیزه‌ای برای جد وجهدهایمان. همه‌ی این حرف‌ها درست است… دوستی، همچون دیگر گونه‌های عشق، می‌تواند موجب رنج و سیه‌روزی هم بشود ــ از درد بی‌پیر و علی‌الدوامِ ترک‌شدن گرفته تا زخم عمیق خیانت، یا مخمصه‌های عذاب‌آورِ وفاداری…
