به‌زعم شوپنهاور ما انسان‌ها، مثل آونگ، بین رنج و ملال پس و پیش می‌رویم. اگر پی هیچ آرزویی نباشیم، بی‌هدفیم و زندگی‌مان تهی است؛ افتاده‌ایم در مغاکِ ملال. اما اگر پی خواسته‌ای باشیم، خواسته‌مان لاجرم معطوف به نتیجه‌ای است که هنوز حاصل نشده. درست است که میلِ رسیدن به آن نتیجه به زندگی‌مان شکل داده، اما خواستنِ چیزی و نداشتنِ آن هم درد دارد. می‌خواستیم شبحِ ملال را بتارانیم، اما باز هم خودمان را محکوم کرده‌ایم به رنجیدن. این چرخه‌ی خودویرانگری که شوپنهاور ازش حرف می‌زند در سنین میانسالی دامن خیلی‌هامان را می‌گیرد، اما می‌شود آن را شکست.
