یوزف چاپسکی

یوزف چاپسکی (۱۸۹۶-۱۹۹۳)، نقاش و نویسنده، و شاهد عینی تاریخ پرتلاطم قرن بیستم، در خانواده‌ای اشرافی، در پراگ، به دنیا آمد و در لهستانِ تحت سلطه‌ی تزارها بزرگ شد. پس از دریافت مدرک لیسانس خود در سن پترزبورگ، به تحصیل در رشته‌ی حقوق در دانشگاه امپراتوری پرداخت و در انقلاب فوریه ۱۹۱۷ حضور داشت. به عنوان افسر سواره‌نظام در جنگ جهانی اول، که به دلیل شجاعتی که در جنگ لهستان و شوروی نشان داده بود، به آکادمی هنرهای زیبا در کراکوف رفت و سپس برای نقاشی به پاریس رفت. او هفت سال را در پاریس گذراند و در محافل اجتماعی دوستان مارسل پروست و بونارد شرکت می‌کرد و در سال ۱۹۳۱ بود که به ورشو بازگشت و شروع به نمایش آثار خود و نوشتن نقد هنری کرد. هنگامی که آلمان در سپتامبر ۱۹۳۹ به لهستان حمله کرد، چاپسکی به عنوان افسر ذخیره مشغول به خدمت بود. او که توسط آلمانی ها اسیر شد، به عنوان اسیر جنگی به شوروی تحویل داده شد، گرچه از بین بیست‌ودو هزار افسر لهستانی که پلیس مخفی شوروی اعدامشان کرد، به دلایلی که هیچ‌گاه روشن نشد، چاپسکی جان سالم به در برد. چاپسکی تجربیات خود را از زمان اسارت در اتحاد جماهیر شوروی در دو کتاب شرح داده است: خاطرات استاروبیلسک و سرزمین غیرانسانی، که کتاب آخری حاصل تلاش‌های او بود برای درک آنچه بر سر هم‌رزمان مفقود و کشته‌شده‌اش آمده بود. چاپسکی که تمایلی به زندگی در لهستان کمونیستی پس از جنگ نداشت، استودیویی را خارج از پاریس راه‌اندازی کرد. مقالات او در کولتورا، مجله‌ی روشنفکریِ برجسته‌ی مهاجران لهستان، که خودش در تأسیس آن کمک کرده بود، منتشر می‌شدند. نقاشی‌های او در دهه‌ی ۱۹۸۰ شکوفا و شناخته شدند. چاپسکی در نودوشش‌سالگی، در حالی که تقریباً نابینا شده بود، درگذشت.